Ik heb gelukkig nooit last van een ochtendhumeur, maar als ik het eventjes niet zie zitten denk ik aan Oprah Winfrey en haar opschrijfboekje. In een van haar shows raad zij mensen aan om iedere avond 5 dingen op te schrijven die de dag de moeite waard maakte. Ik kan er wel meer dan 5 noemen, iedere dag dat ik kan lopen, zien, horen, ruiken, proeven en genieten van het samen zijn met mijn kinderen is er een! Ik schrijf niet iedere dag 5 dingen in een boekje maar sta wel regelmatig even stil bij de dingen die me gelukkig maken en het maakt mij tot een tevredener mens met een halfvol glas voor zich op tafel. Oprah stopt ermee volgend jaar maar ze heeft miljoenen mensen over de hele wereld geïnspireerd met haar wijsheden en de manier waarop ze naar het leven en naar zich zelf kijkt. Ik ben een Oprah fan. Keek vroeger graag naar haar programma’s, ja keek…want met drie opgroeiende kiddo’s in huis kom ik aan tv kijken nog maar zelden toe. Ik mis zelfs de uitzending van DWDD waarin de boeren en hun vrouwen te gast zijn. Gelukkig bestaat er zoiets als Uitzending Gemist, om de ‘schade’ in te halen.
Vanochtend kom ik in de gang bij de Aula een student tegen, in een rolstoel, de deuren van de collegezaal zijn dicht en de jongen is duidelijk te laat. Hij oogt zenuwachtig maar straalt tegelijkertijd ook iets vastberadens uit. Wat zo vanzelfsprekend lijkt…benen die je dragen naar waar je wilt…is het natuurlijk niet. De student is iemands zoon, en misschien ook wel iemands geliefde, broer of neef…wat zou zijn moeder denken en voelen? Is ze er aan gewend na zoveel jaren, of is het pas kortgeleden dat haar zoon in een rolstoel terecht kwam? Maar lang of kort geleden, het doet haar vast pijn.
Pijn die alleen een ouder voelt, omdat ze een kind hebben waarvan ze veel meer houden dan van zichzelf…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten