In de stoel tegenover me zit S. Ze vertelt dat ze gaat scheiden. Dat nieuws komt niet als een verrassing. S. ziet mij als 'ervaringsdeskundige' en stort regelmatig haar hart bij mij uit. Ze worstelt nog met de vraag 'hoe vertel ik het hem' en ik denk terug aan mijn eigen 'point of no return', ik zit achter het stuur van mijn auto en rijd langs het kantoor van de woningbouwstichting aan de Prinsenlaan. Het duurt dan nog twee jaar voordat ik daadwerkelijk met kids ergens anders ga wonen. S. heeft nog een lange...en ook eenzame weg te gaan.
Ik heb nooit meer iets van mijn schoonouders gehoord...het voelt alsof je een zinnetje bent in krijt geschreven dat van het schoolbord wordt gewist. Hetzelfde gebeurt met zijn vrienden die ik na 11 jaar ook een beetje als de mijne beschouw..niks nada niente, geen woord, kaartje of telefoontje. Ik ben wisselend boos en verdrietig geweest. 15 jaar lang zitten deze mensen aan mijn eettafel, we drinken wijn en voeren we gesprekken tot diep in de nacht. Ik vertrek letterlijk en figuurlijk met lege handen uit mijn huwelijk...maar neem mezelf gelukkig mee. De scheiding is met recht de meest ingrijpende gebeurtenis in mijn leven maar ik heb er geen spijt van. De eerste jaren zijn het moeilijkst...de pieken en dalen wisselen elkaar sneller af dan Contador de Mont Ventoux naar beneden fietst.
Nu...bijna vijf jaar later sta ik er weer...de kids en ik hebben het goed..het is gezellig in huis en de momenten waarop ik bijna letterlijk geen adem meer krijg worden minder....net als de woede en het verdriet. Alles krijgt een plek. Maar nog iedere dag mis ik de dingen die in een relatie het meest vanzelfsprekend zijn zoals iedere dag mijn kinderen even 'huggen'en zeggen hoe geweldig ze zijn. Daar verandert ook mijn liefste lief niets aan. 't is zoals het spreekwoord zegt 'scheiden doet lijden'maar met de jaren verandert de 'lange ij' weer in een 'korte ei'.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten