Een woensdagmiddag in september. De weergoden doen maar wat…
Motregen afgewisseld met zonneschijn…..
Het is rustig op het strand, er is slechts een handjevol mensen, een paar kinderen die pootjebaden. Kind 3, zes jaar oud, wil ook en ik trek hem z’n zwembroek aan.
Kind 1 en 2 staan vlakbij het parkeerterreintje aan de duinenrij, ze proberen hun vlieger op te laten. Ik sta aan de vloedlijn….en kijk naar kind 3…en af en toe achterom….
Kind 1 en 2 krijgen genoeg van vliegeren en willen ook het water in. Ik probeer het vliegertouw uit de knoop te halen ….als ik opkijk zie ik kind 1 het water uitrennen en kind 2 … die kind 3 vasthoudt…kind 3 staat bijna helemaal onder water….
‘Mijn kind’, roep ik en ren met kleding en schoenen nog aan het water in.
Er zit een gezin, unisex gekleed in spijkerpak, op het strand. Ze kijken toe….
Kind 2 kan zelf uit het water komen.
Ik heb kind 3 vast maar kan mijn benen niet bewegen… een mui…hoor ik later.
Twee paar sterke handen maken een einde aan de nachtmerrie.
Herinneringen vervagen met de tijd de werkelijkheid maar in de Hoek ben ik nooit meer geweest. Zelfs het lezen van de plaatsnaam bezorgt me kippevel.
Nog vaak word ik ’s nachts wakker met de gedachte ‘wat als…’
En soms herinnerd mijn kroost me er aan.
‘Mam’, zegt het oudste kind… Als C. (kind 3) toen was verdronken dan was het nu altijd zo rustig thuis (kind C. aka kind 3 is die middag pelen bij een vriendje).
Ja, zeg ik, en denk aan m’n ex, z’n vriendin, haar kinderen en hun honden….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten