In juni van dit jaar overlijdt Michael Jackson. Een fan van zijn muziek ben ik nooit geweest en ik vond het een merkwaardige, wereldvreemde man. Totdat ik gisteren, in This is it, een ander beeld van Michael krijg. In de documentaire zie ik een vakman die alle noten van zijn muziek tot in de finesses beheerst net als de ontelbare danspassen. Maar het mooiste moment is de opname van Michael die aan het jammen is met een jonge gitariste. Hij zingt en zij speelt de sterren van de hemel maar Michael is nog niet tevreden…die noot moet nog hoger….’You’ve got to shine’, zegt hij, ‘Pak ze allemaal in’. Een prachtig moment, alleen iemand die boven zich zelf uit stijgt, kan zoiets oprecht zeggen en iemand anders te laten stralen…Ik wil dat ik dat kan….Afgelopen zaterdag was het weer raak met ex man E. en mij. Hoewel afgesproken brengt E. kind 2 niet terug op de afgesproken tijd en is hij onbereikbaar. Ruim drie uur later staat kind 2 met tranen in zijn ogen voor de deur. ‘Sorry mama’, ‘ik moest met papa mee om te winkelen’.
Ik omhels mijn kind en zeg dat het goed is, maar van binnen kook ik van woede. Waarom niet even overleggen? E. blijft onbereikbaar dus spreek ik een voicemail met de vraag om een afspraak te maken om over dingen die niet lekker lopen te praten…dat is alweer een aantal dagen geleden maar nog geen reactie.
Overleg zou alles veel makkelijker maken, respect is ook hier het toverwoord. Verdrietig dat degenen die ons het dierbaarst zijn er het meest onder te lijden hebben maar ik neem me voor (thanks Michael!) om hier boven te staan en in ieder geval mijn deel van de afspraken na te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten