Beroemd

'Leuk die verhaaltjes op je weblog', zegt F. ze is druk in de weer met styling van warme en koude gerechten, bestek, borden en glazen (ik ben aanwezig bij een foto shoot voor een Engelstalig studentenkookboek). 'Ik maak dit weekend een leuke foto van je dan voegen we die nog toe'.
Een foto van mezelf....ik aarzel.... maar de Surinaamse Pom en Pasta met Garnalen ruiken zo heerlijk... was het maar vast lunchtijd in plaats van 10.36 uur. De Tiramisu ziet er ook lekker uit en ik voel fotografe M.’s blik branden op mijn rug…het is alsof ze mijn gedachten leest, want juist als ik me afvraag wat er zal gebeuren als ik er een flinke hap van neem...zegt ze op strenge toon 'afblijven', daar moet ik nog een foto van maken'.

Sh...t, ik gooi per ongeluk F's dure gifgroene placemats met de ongekookte rijst in de mega afvalbak. De student met blokjesdoek in zijn handen kijkt boos in mijn richting. De helft van de rijst valt naast de bak en hij moet het opruimen.... mijn 'adembenemende' glimlach heeft geen effect...

'Een foto van mezelf' hmm 'k' weet niet hoor'…. maar F. onverstoorbaar in de weer met culinaire accessoires lijkt niks te horen. Ik stop de meegebrachte dessertbakjes met Delfts blauwe motieven, of iets wat er op lijkt terug in de canvas Dean en Deluca tas (cadeautje van F.). Een van de bakjes speelt samen met de chocolademousse en het toefje slagroom de hoofdrol in de foto’s die M. deze ochtend maakt. Mijn handen figureren ook… vijf minuten lang train ik de spieren in mijn bovenarm (gevoelsmatig duurt het langer) door een opscheplepel formaat gaarkeuken met daarin een sausje van grote garnalen en rauwe tomaat te belanceren tussen een reusachtige sauspan en een bord spaghetti. 'Rustig saus op de pasta laten vallen' commandeert M, 't is duidelijk niet haar dag vandaag… 'niet goed' gilt ze, als er wat saus aan de rand van het bord blijft plakken 'dat moet over' 'graag een nieuw bord spaghetti' tegen chef kok V. Spaghetti genoeg maar mijn bovenarm protesteert. 'Het is toch voor studenten', sputter ik tegen….maar M. is onverbiddellijk, zij wil een perfecte hoveelheid saus bovenop de Italiaanse deegwaar…. Het keukenpapier van 'V' biedt soelaas en ik mag de lepel laten vallen....Mijn oog valt op een vergeelde krantenkop 'Roem blijkt ongezond' en ik denk aan popster B.: Een foto van B zonder onderbroek, eentje van B. met onderbroek, B. te laat in de rechtbank.... Deze krantekop is op haar van toepassing maar het is mij ontschoten waarvan ik haar zou moeten kennen... zong ze vroeger in de Mickey Mouse Club?
Ik lees liever over L.'s eksteroog of J's geheime minaar dan over hun zang- of acteerkwaliteiten. Gesponsorde kinderwagens en trouwjurken vind ik interessanter dan vakkennis van de aanstaande moeder of bruid? En ik geniet van foto's van prinsen of prinsessen peuterend in hun neus of met een zal patat..... Ja ik lees DE BLADEN, tijdens mijn huwelijk hang ik jarenlang schaameloos aan de lippen van mijn schoonmoeder die de inhoud van Story, Prive, Weekend en Party uit 'r blote hoofd kent. Zij weet wie het waar met wie hoe en wanneer doet....

Maar hoe zou ik het zelf ervaren als de ogen van de natie 24/7 op mij gericht zijn.... dat ik nooit meer ongemerkt door de voordeur naar buiten kan glippen met natte haren om in een versleten roze campingsmoking boodschappen doen en m'n karretje vol te stoppen met alleen 'slechte' '1000 calorieen per hap' dingen en niemand die zich er druk om maakt...
Nu ik zelf mijn 'diepste' gedachten aan het digitale papier toevertrouw denk ik aan de mensen die mijn verhalen lezen… over mijn voorkeur voor Nespresso (zonder George) en zoute drop.... dat ik het liefst iedere dag een tall latte drink bij Starbucks als mijn portemonnaie het zou toelaten ..... het zijn vrienden familie en collega's die mijn verhalen lezen....maar stiekem hoop ik dat ooit heel Nederland in de ban is van de Budgetqueen.... en ik smeek mijn kinderen en vrienden om me te inspireren...vraag ze toestemming om over ze te schrijven... beloof dat alleen zij zich herkennen in mijn verhalen......

'Over die foto' zeg ik tegen 'F' als we om 12.23 uur in de regen afscheid nemen, een goed idee maar dan alleen de ogen zichtbaar, de rest van m'n gezicht verstopt achter een hoop plastic tasjes met het opschrift SALE (ik blijf natuurlijk wel de koopjeskoningin).